Jan Majznarski był znanym i cenionym działaczem sportowym, trenerem i sędzią różnych dyscyplin sportowych oraz nauczycielem wychowania fizycznego, który ponad połowę swojego życia spędził w naszym mieście. Aktywnie pracował na rzecz sportu, starając się podnieść jego poziom w wielu miastach i miasteczkach dawnego województwa krośnieńskiego, w tym również w Bieczu. Piastował m.in. funkcję długoletniego prezesa Okręgowego Związku Lekkiej Atletyki w Krośnie.
Jan Majznarski urodził się 31 stycznia 1914 roku w dworku w Przysiekach jako syn Apolonii Majznarskiej – kobiety oczytanej i jak na tamte czasy przedsiębiorczej. Około 1920 roku duża cześć Siepietnicy, będąca własnością hrabiego Włodka, przeszła w jej posiadanie. Był to znaczny majątek – dworek, zabudowania folwarczne, gumno przy drodze, pola przy stawach i las. Jan miał starszą siostrę Helenę i młodsze przyrodnie rodzeństwo Zofię i Mieczysława Bywalewskich. Pierwsze nauki najprawdopodobniej pobierał w dworku w Przysiekach, gdzie spędził wczesne dzieciństwo. Następnie mieszkał w Siepietnicy. Ukończył Państwowe Gimnazjum im. króla Stanisława Leszczyńskiego w Jaśle, zdając egzamin dojrzałości w 1934 roku.
Jan Majznarski podjął studia wyższe na wydziale wychowania fizycznego w Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego w Krakowie w zakresie kultury fizycznej. Rozpoczął je w roku akademickim 1935/1936, a ukończył w roku 1938/1939. Tytuł magistra wychowania fizycznego uzyskał po latach, 1 lipca 1959 roku. Obronił pracę magisterską pt: „Zmiany w proporcjach ciała z wiekiem u młodzieży wiejskiej z Biecza od lat 7 do 13”, której promotorem był dr Bronisław Jasicki. Już w sezonie 1937/1938 został amatorem – nauczycielem narciarstwa w stopniu pomocnika instruktora.
Od najmłodszych lat kochał sport. Będąc młodym chłopcem uprawiał różne dyscypliny. W kręgu jego zainteresowań znalazły się głównie narciarstwo, w tym skoki narciarskie, hokej na lodzie, piłka nożna, siatkówka, a przede wszystkim jego ulubiona lekkoatletyka. W Siepietnicy w latach 30-tych XX wieku, będąc studentem AWF w Krakowie, zachęcał dzieci i młodzież do aktywności fizycznej. Skocznia narciarska znajdowała się na terenie rodzinnej posiadłości, w hokeja grano zimą na zamarzniętych stawach w Święcanach lub na rzece Olszynce. Miejscem rozgrywek piłkarskich stał się natomiast niewielki plac nad Olszynką. Wojna przerwała coraz lepiej rozwijającą się sportową działalność w tych stronach. W czasie okupacji Jan Majznarski miał również poważne problemy zdrowotne. Jadąc wraz z przyszłą żoną w sprawie jej brata Lucjana, aresztowanego za działalność partyzancką, doszło do wypadku samochodowego, w którym został ranny. Później zachorował również na tyfus. Rekonwalescencja trwała bardzo długo, a troskliwie opiekowała się nim narzeczona.
Jan Majznarski miał znaczący wkład w powstanie w lipcu 1947 roku Klubu Sportowego „Siepietniczanka” w Siepietnicy. Współzałożycielami zostali także jego przyrodni brat Mieczysław Bywalewski oraz Stanisław Furmanek i Stefan Piszczak. Było to pierwsze zarejestrowane Koło Sportowe w Gminie Skołyszyn. Boisko sportowe urządzono na resztówce podworskiej, którą wydzierżawiono od Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Bieczu. Działalność zainaugurowano meczem z Harcerskim Klubem Sportowym z Biecza, zakończonym zwycięstwem „Siepietniczanki” (3:0).
Stale podnosił swoje kwalifikacje, osiągając stopnie trenerskie i sędziowskie w różnych dyscyplinach sportu. W 1953 roku w Rzeszowie uzyskał stopień sędziego sportowego klasy trzeciej w piłce nożnej. Natomiast 28 lutego 1960 roku zdobył umiejętności narciarskie stopnia III A. 15 grudnia 1963 roku został sędzią okręgowym Polskiego Związku Narciarskiego. W kolejnych latach poszerzał swoją aktywność działacza sportowego o lekkoatletykę. 2 stycznia 1979 roku Jan Majznarski posiadał już legitymację sędziego „królowej sportu”. Znalazł się wśród liczącego się grona delegatów na krajowe zjazdy, a 14 października 1988 roku otrzymał tytuł honorowy – zasłużonego trenera lekkiej atletyki, przyznanego mu przez Polski Związek Lekkiej Atletyki – Centralną Radę Trenerów i Instruktorów. Działał w Okręgowym Związku Lekkiej Atletyki w Rzeszowie. Był również długoletnim prezesem Okręgowego Związku Lekkiej Atletyki w Krośnie. Do jego obowiązków należało m.in.: zwoływanie posiedzeń Zarządu, popularyzacja i rozwój lekkoatletyki, pozyskiwanie środków zewnętrznych, nadzór nad opracowaniem i tworzeniem rozwoju infrastruktury lekkoatletycznej oraz nad przygotowaniem strategii rozwoju dzieci i młodzieży. Dbał o propagowanie tej dyscypliny sportu na terenie całego ówczesnego województwa, a także bliskiego sercu Biecza. Jan Majznarski był również honorowym członkiem Polskiego Związku Lekkiej Atletyki z ramienia Okręgowego Związku Lekkiej Atletyki w Rzeszowie. Sprawdzał się jako prężny i energiczny ambasador sportu. Doceniano jego szeroko zakrojoną działalność i uhonorowano go różnymi medalami i odznaczeniami. W swoim domu zgromadził pokaźną liczbę oryginalnych proporczyków.
Jan Majznarski spełniał się jako nauczyciel wychowania fizycznego. Krótko pracował w Liceum Ogólnokształcącym w Bieczu. W latach 50-tych zatrudniony był w Zasadniczej Szkole Elektrycznej Ministerstwa Przemysłu Drobnego i Rzemiosła w Jaśle. Następnie podjął pracę w Zasadniczej Szkole Zawodowej w Lubaczowie, skąd 1 września 1960 roku przeniesiono go do Zasadniczej Szkoły Przemysłu Naftowego w Jaśle. Ponadto przez wiele lat związany był z Technikum Rachunkowości Rolnej w Trzcinicy, gdzie również znacząco zasłużył się dla rozwoju lekkoatletyki, dbając i zabiegając u decydentów o tę dyscyplinę sportu.
24 stycznia 1949 roku w Bieczu Jan Majznarski ożenił się z dziewięć lat młodszą Marią Tumidajewicz, córką Piotra i Anieli Tumidajewiczów. Wybranka pochodziła ze Strzeszyna, a mieszkała w naszym mieście, gdzie młodzi poznali się przez wspólnego znajomego. Dziewczyna szybko „wpadła mu w oko”. Po ślubie zamieszkali w Bieczu na Podwalu w przedwojennym, wybudowanym w 1928 roku rodzinnym domu Marii. Jej ojciec był znanym krawcem i prowadził w nim swój zakład. Małżeństwo doczekało się syna Stanisława (1950-2010) i córki Marii Zofii (1953-2010). Stanowili zgodną parę, która bardzo się szanowała. Jego żona przez długie lata pracowała jako intendentka w Państwowym Przedszkolu w Bieczu. Była osobą bardzo lubianą, zawsze elegancką, zadbaną, z fenomenalną pamięcią.
Jan Majznarski lubił czytać, posiadał sporą bibliotekę. Był typem sympatycznego gawędziarza, który z każdym potrafił porozmawiać i opowiadał setki anegdot. Miał świetną pamięć do ludzi, nazwisk i miejsc. Nie brakowało mu kreatywności, starał się ciekawe pomysły wprowadzać w życie. Sporo podróżował i wręcz uwielbiał jeździć koleją. Jego zaletą była punktualność, znał na pamięć niemalże cały rozkład jazdy pociągów. Zawsze ubierał się elegancko, a podstawą jego stroju był garnitur i koszula, ewentualnie sweter w serek, krawat i spodnie w kant.
Jan Majznarski do końca mieszkał w Bieczu. Zmarł 14 kwietnia 1996 roku w szpitalu w Gorlicach w wieku 82 lat wskutek udaru mózgu. Pochowany został na bieckim cmentarzu komunalnym. Jego żona Maria przeżyła go o 16 lat – zmarła 26 stycznia 2012 roku w wieku prawie 89 lat. Wcześniej, bo w 2010 roku pochowała swoje dzieci – najpierw syna, a następnie córkę.
Grzegorz Augustowski
Zdjęcia, dokumenty i informacje dzięki uprzejmości Państwa
Moniki i Artura Majznarskich
Źródła: „Wieści Skołyszyńskie” – Nr 6 (17)/2009 – listopad/grudzień 2009
Tadeusz Ślawski – „Siepietnica” – 1996
Internet (biblioteki cyfrowe)